«Ես սովորեցի մենակ երջանիկ լինել». Անի Երանյանի անկեղծ հարցազրույցն ու նոր ֆոտոշարքը

«Ես սովորեցի մենակ երջանիկ լինել». Անի Երանյանի անկեղծ հարցազրույցն ու նոր ֆոտոշարքը։

Աղջիկ, որը ժամանակին շատ բաց էր բոլորի առաջ, հետո որոշեց մի քիչ մեկուսանալ: Ասում է՝ մեծացել է: 2017-ին Մոսկվա տեղափոխված դերասանուհի Անի Երանյանն այս շրջանում Հայաստանում է, 1 տարի կմնա այստեղ: Անիի՝ Հայաստան այցի նպատակը միայն «Շիրազի Վարդը» հեռուստասերիալում նկարահանվելը չէ, սակայն երկրորդ առիթի մասին առայժմ չի խոսում:

Tert.am Life-ը հանդիպել է Անիին և շատ անկեղծ հարցազրույց ունեցել կյանքի այս փուլի, մենակության մեջ երջանկություն գտնելու, 30 տարեկանին մոտենալու վախերի, Մոսկվայում սկսած բիզնեսի, հայրիկի աջակցության, ֆինանսական կայունության և ոչ միայն այս ամենի մասին:

-Անի, մեր առաջին հարցազրույցները դեռ 2011-2012 թվականներին էին, երբ նոր էիր սկսել կարիերադ: Այս ընթացքում հանրային դաշտում տարբեր դրսևրումներով Անիի եմ տեսել՝ շատ բաց ու շփվող, շատ փակ ու հանրային դաշտից մեկուսացած, մեծ խնջույքներ նախաձեռնող ու հանրային մեծ միջոցառումներից հեռու մնացող: Իմ տպավորությամբ՝ հիմա այդ ծայրահեղությունների բալանսի մեջ ես. խոսում ես, բայց քիչ, Ինստագրամում հետևորդներից հարցերին պատասխանելիս նկատել եմ, որ երբեմն կարող ես շատ կտրուկ լինել: Այս փոփոխությունները, բնականաբար, քո հոգեվիճակի արտաքին դրսևորումներն էին: Հոգեբանորեն ի՞նչ ճանապարհ անցար այս փոփոխությունների ընթացքում:

–Կարծում եմ, եթե մարդը նույնն է լինում 10 տարվա տարբերությամբ, ուրեմն՝ նույն տեղում է: Տարիների ընթացքում հասկանում ես, որ լռությունը ոչ միշտ է ճիշտ հասկացվում: Կան մարդիկ, որոնց հետ պետք է խոսես իրենց լեզվով: Ես հասել եմ այն կետին, որ կարող եմ ինձ թույլ տալ մարդկանց պատասխանել այնպես, ինչպես իրենք իրենց թույլ են տալիս հարց տալ ինձ:

Մեծ խնջույքներն էլ տարիքով էին պայմանավորված: Այն ժամանակ սիրում էի այդ ակտիվությունը, հիմա մենակության ու հանգստության կարիք եմ ունենում: Այդ փոփոխությունները տարիների, խնդիրների, կոտրվել-չկոտրվելու հետևանք էին, ընթացքում քիչ-քիչ ինչ-որ բաներ հավաքեցին ու դարձան մի գունդ, որը հիմա գլորվում է ու ջարդում ամեն ինչ: Չկա կոնկրետ էտապ, որից հետո այդպես եղավ: Դա տարիների արդյունք էր: Երևի, մեծացել եմ:

-Հաճախ մենք կտրուկ ենք դառնում՝ ելնելով մեր ինքնապաշտպանությունից:

-Կարծում եմ՝ ես ժամանակին ավելի շատ էի ինքնապաշտպանվում, քան հիմա:

-Որովհետև հիմա ավելի փորձառու ես, շուտ ես ընկալում մարդու տեսակն ու դժվա՞ր է քեզ խոցել:

-Հա, ու մի քիչ էլ թքած ունեմ: Ժամանակին այդպես չէր: Իմ կյանքն այնպես է ստացվել, որ 18 տարեկանից նկարահանվում եմ: Շուտով կլինի 11 տարի, ինչ ես 80 տոկոսով ապրում եմ այնպես, ինչպես հարիր է հայտնի մարդուն, ինչպես «պետք» է:

Ես հասկացա, որ հեսա մոտենում եմ 30-ին, բայց իմ կյանքով չեմ ապրում, ինչը լուրջ անդրադառնում է ինձ վրա, ես նեղացնում եմ իմ հոգուն: Որոշեցի ապրել իմ կյանքն այնպես, ինչպես ուզում եմ: Ես դրանով չեմ անում այնպիսի բան, որ այլ մարդկանց վատ լինի, չեմ վիրավորում:

-Կայանալուն զուգահեռ բոլորս էլ ավելի ինքնավստահ ենք դառնում, բայց հատկապես հայտնիների դեպքում հաճախ դա վերագրում են ոչ թե հոգեբանորեն անցած ճանապարհին, այլ «աստղայինը տանելուն»: Չե՞ն ասում՝ մեծամտացել ես:

-Մարդիկ, որոնք ուզում են այդպես ասել, միշտ առիթ կգտնեն այդպես ասելու: 8-րդ դասարանից ինձ միշտ ասում են, որ գոռոզ եմ, մռութներս կախ, իսկ ես ընդամենը իմ չափի մեջ եմ, ամեն մեկին չեմ ժպտում, ձևականություն չեմ անում, սեր չեմ շռայլում: Ինձ ճանաչողները գիտեն, որ իմ մարդկային որակները չեն փոխվել:

Գիտես, Մոսկվան ինձ շատ լավ բան սովորեցրեց՝ սառը լինել: Շատերն ասում են՝ ոնց կարելի է ապրել Մոսկվայի սառը մարդկանց մեջ, բայց իրենք մի շատ լավ գիծ ունեն՝ անկեղծ են, քեզ ոչինչ չեն պարտադրում, իրենք էլ քո առաջ ոչինչ պարտավոր չեն: Ես դա շատ եմ սիրում: Գուցե, Մոսկվայի շնորհիվ ես էլ եմ ավելի սառը դարձել, բայց ես ուզում եմ մի քիչ ավելի շատ իմ հոգին սիրել, քան թույլ տալ, որ ուրիշներն իրենց լավ զգան:

-Իսկ կա՞ն տեղեր, որտեղ այդ սառնությունն ինքդ քեզ է խանգարում:

-Չգիտեմ… չեմ նկատել: Ուղղակի շատերի համար անսովոր է: Ինձ լավ չճանաչողները գուցե կարծում են մեծամտացել եմ, բայց ես կարող եմ հակառակն ասել՝ հիմա ավելի հաճախ եմ ժպտում, ավելի ջերմ եմ մարդկանց հետ:

-Ավելի ինքաբա՞վ ես:

-Հա, հոգեվիճակս ավելի հանգիստ է, ներսիս գույները շատացել են: Ես գտել եմ ինձ ու կարողանում եմ մենակ երջանիկ լինել: Առաջ այդպես չէր, ես չէի կարողանում մենակ երջանիկ լինել: Եթե մենակ էի մնում, պետք է ընկերներիցս մեկի հետ շփվեի, հետաքրքրություն գտնեի, իսկ հիմա եկել եմ այն կետին, որ կարողանում եմ ինքս ինձ հետ ժամանակ անցկացնել ու դրանով երջանիկ լինել:

-Մոսկվայում մենակ ես ապրում: Մի կողմից լիարժեք խաղաղություն ու հանգստություն ես գտել ինքդ քեզ հետ, մյուս կողմից, երբեմն, մենակության զգացողություն, պոռթկումներ չե՞ն լինում:

-Երբեմն լինում են, երբեմն տեղի են տալիս արցունքներին, կարոտին, բայց ընդամենը մի քանի րոպե են տևում: Ես հիմա տեղի եմ տալիս իմ էմոցիաներին, ու դա շատ լավ է, որովհետև ժամանակին ես այդ մասին չէի խոսում, անգամ, երբ մենակ էի լինում, զսպում էի հուզմունքս, որովհետև մտածում էի՝ ես ուժեղ եմ, չպետք է լացեմ: Հիմա հանգիստ թույլ եմ թողնում էմոցիաներս. եթե էս պահին հոգիս ուզում է լացել, պիտի լացի, եթե ուզում է զանգել, ասել՝ մամ, ես քեզ կարոտել եմ, զանգելու է և ասի:

Մենակ ապրելը նաև լավ կողմ ունի. ես սկսեցի ժամանակ տրամադրել ու ավելի լավ ճանաչել ինձ, կյանքի մասին խորհել… Այս 5 տարվա ընթացքում ամենակարևոր բանն այն էր, որ գտա ինձ ու ինձ հետ մենակ լինելու լիարժեքությունը:

-Ի՞նչն ես ամենից շատ կարոտում:

-Մամայիս… միշտ, բոլոր ժամանակներում: Մտածում էի՝ հիմա Մոսկվայում եմ, պապայիս  ավելի հաճախ կտեսնեմ, սակայն այդպես չէ: Եղել է մեկ ամիս և ավելի, որ չենք տեսել իրար: Մոսկվայում ֆիզիկապես ժամանակ չկա, պիտի շտապես, որ օրվա ընթացքում հասցնես գործերիդ գոնե 30 տոկոսը:

-Միշտ շատ կապված ես եղել մայրիկիդ հետ: Իհարկե, մեր հարազատների հետ հարաբերությունների ջերմությունը չի փոխվում անկախ ժամանակից ու տարածությունից, բայց հեռավորությունը փոխում է շփման ռիթմը, թեկուզ այն իմաստով, որ ամեն պահի ներկա չեք իրար կյանքում: Հեռավորությունն ինչպե՞ս ազդեց քո ու մայիկիդ վրա:

– Դա շատ դժվար, բայց կարևոր որոշում էր: Ժամանակն էր մի քիչ իրարից կտրվելու: Այդ կապվածությունն իր մեջ որքան լավ, նույնքան էլ վատ բան ունի: Հոգեբանորեն ինձ վրա շատ լուրջ անդրադառնում էր, երբ տեսնում էի, որ ծնողիս կնճիռները, սպիտակ մազերն ավելանում են, որքան էլ իմ ծնողները երիտասարդ են և՛ տեսքով, և՛ տարիքով: Ինձ համար շատ կարևոր է ծնողներիս առողջությունն ու երկարակեցությունը: Ես կարող է ուղղակի շատ երկար մտածեմ այդ թեմայի մասին:

Անկախ հեռավորությունից՝ մամաս ինձ շատ լավ զգում է, որքան էլ ժպտամ, հասկանում է, որ մի բան այն չէ: Այդ պահին կարող է ոչինչ չասի, մի քանի օր անց հարցնի՝ ինչ էր եղել այդ օրը: Մայրիկիս խնայելու համար փորձում եմ վատ էմոցիաներս փակել իրենից, բայց, երբեմն, այնպիսի պոռթկումներ են լինում, որ ամբողջ փակածս ջուրն է գնում (ծիծաղում է, հեղ.):

-Տրամադրության վայրիվերումներ հաճա՞խ ես ունենում:

-Միշտ եմ տրամադրության մարդ եղել, հիմա՝ ավելի: Կարող է հիմա քեզ հետ շատ ուրախ խոսեմ, մեկ էլ մի պահ ահավոր տխրեմ: Բացի այդ ամեն ինչ սկսել է շատ շուտ անհետաքրքիր դառնալ, ձանձրացնել ինձ: Այն ժամանակ կարող է թաքցնեի ձանձրույթս, հիմա չեմ կարողանում: Եթե պիտի մռութներս կախ նստեմ, մարդը զգա, ավելի լավ է անկեղծ լինեմ: Ես անկեղծ եմ ընկերներիս հետ:

-Անի, 18-19 տարեկանում գալով հեռուստատեսություն՝ քո շրջապատն ավելի վաղ տարիքում ձևավորվեց, սկսեցիր ակտիվ կյանքով ապրել: Այդ գերհագեցած կյա՞նքը քեզ բերեց ամեն ինչից շուտ հոգնելուն:

-Ես իմ երիտասարդությունը չեմ վայելել: Այն պատանեկությունը, որը կուզեի վայելել 18-25 տարեկանում, չեմ ունեցել. ես 24 ժամ կամ նկարահանման էի: Ես շուտ կայացա և՛ ֆինանսապես, և՛ հոգեպես, և՛ մտածելակերպով, բայց իմ ներսի Անին, որն ուզում էր գիժ, խելագար բաներ աներ, մնաց փակված:

-Որովհետև հանրայի՞ն էր, թե՞ ժամանակ չուներ:

-Հանրային էր, պետք է կարգավիճակին համապատասխան լիներ, ինչ-որ չափով էլ ժամանակ չուներ:

-Շա՞տ բան խլեց քեզնից հանրային լինելը:

-Չեմ կարող նման բան ասել, որովհետև ես վախենում եմ իմ խոսքերից: Ես շնորհակալ եմ Աստծուն նրա համար, ինչ ինձ տվել է: Ես երջանիկ եմ իմ մասնագիտության մեջ: Ամեն մեկին չի տրվում այդ բախտը: Ես դրա համար իրոք մատս մատիս չեմ տվել: Իմ առաջ դռները բացվել են, ու ես վախենում եմ սխալ արտահայտվել… Անգամ, երբ մենակ եմ լինում ու շատ հոգնած, վախենում եմ ինքս ինձ մոտ նման միտք բարձրաձայնել, որպեսզի դա  ինձանից չխլվի: Եթե դա չլինի, ես կարող է գժվեմ: Ուրիշ բան է, երբ գիտեմ, որ դա կա, բայց ես հիմա չեմ  զբաղվում, բայց երբ իմանամ, որ չկա, շատ ծանր կտանեմ:

-Այնուամենայնիվ, պարբերաբար դրանից փախչելու կարիք ես ունենում:

-Ու փախչում եմ: Չնայած փախչելը վատ բառ է, ավելի շատ հանգստի կարիք եմ ունենում: Ես տեսակով էմոցիոնալ եմ, շատ եմ տրվում իմ գործին, կերտածս կերպարին: Դա ինձանից շատ հոգի է տանում, հետո ես դատարկվում եմ, այդ ամենից հեռու լինելու, գործընկերներիս հետ կապ չունենալու, տեսախցիկների չտեսնելու կարիք եմ ունենում:

Դադարից հետո «Շիրազի Վարդում» նոր կերպարս՝ Ելենային, շատ սիրով եմ կերտում, շատ ուժ, էներգիա եմ տալիս իրեն: Կարծում եմ՝ լավ կստացվի:

Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում։