Քեզ խայտառակ անելն ամենափոքր նվերն ա քո համար այ անմարդկային կենդանի, այ ոչնչություն․ Հասմիկ Մուրադյան
Ֆեյսբուքյան օգտատեր Հասմիկ Մուրադյանը իր էջում գրել է․ «Քեզ խայտառակ անելն ամենափոքր նվերն ա քո համար այ անմարդկային կենդանի, այ ոչնչություն: Ծնողներիդ եմ շատ խղճում, բայց ես էլ եմ ծնող ու չեմ կարողանում լռել, չեմ կարողանում ներել քո նման զզվելի արարածին, որովհետև խփել ես ուղիղ սրտիս՝ իմ երեխուն:
Եթե ինձ հետ կատարվեր էդ ամենը, սրտիս ուզածը հենց դեմքիդ կասեի էդ պահին ու կգնայի, էլ չէի հիշի, կներեի, բայց հիմա անհնարա քեզ ներելը: Դու իմ երեխուն ես նեղացրել, իմ 19 տարեկան աղջկան ես մեծ ցավ պատճառել, նենց ցավ, որը կարողա էնքան խորը հետք թողնել նրա նուրբ հոգու վրա, որ հետագայում լուրջ առողջական կամ հոգեկան խնդիրներ ունենա: Դու էսքան բանը չես հասկանում ու երբեք էլ չես հասկանա, որովհետև խիղճ չունես, մարդկային էլեմենտար որակներից զուրկ ես: Քո համար էդ ամենը սովորական խաղ էր, դու կենդանական բնազդով ես ապրում, դրա համար էլ կպատժվես, նենց կխայտառակվես, որ էլ երբեք տենց բան չես անի. Ես սև խաղ կբերեմ գլխիդ:
Մենք ԱՄՆ-ում ենք ապրում: Ես ամեն տարի արձակուրդներին իմ երեխաներին ուղարկում եմ Հայաստան, որ չկտրվեն հայրենիքից, որ լեզուն չմոռանան, որ հայ մնան: Էս տարի էլ եմ ուղարկել: Երեխաներս պապիկ-տատիկի տանն են ապրում՝ Երևանում: Ամեն ինչ լավ էր մինչ էդ անիծված օրը, երբ աղջիկս սովորականի պես շունիկին տանում է դուրս՝ ման տալու (օրը ցերեկով):
Ես զանգեցի Հայաստան՝ մամայիս, ձայնից զգացի, որ մի բան էն չի, բայց մամաս չասեց, թե ինչա եղել: Զգացի, որ երեխեքիս հետ ա կապված: Զանգեցի աղջկաս, իր սենյակում լացում էր, խնդրեցի, համոզեցի, որ պատմի, թե ինչ ա եղել… պատմեց:
<<Շունիկին դուրս էի տարել, ման էինք գալիս, մեկ էլ մի հատ մոխրագույն ավտո եկավ, կանգնեց կողքս, հետո սկսեց հետևիցս գալ, հետո շուրջս պպտվել: Հասկացա, որ հետապնդումա, ճանապարհս թեքեցի, որ փախչեմ, բայց ավտոյով դեմս կտրեց:
– Դուք հաճու՞յք եք ստանում ձեր արածից,-հարցրի:
– Էմ ջաաաան, ո՞նց ես, էս ինչքա՞ն ես մեծացել… արի, նստի
ավտոն, քեզ լավ ժամանակ ցույց տամ,-ասեց էդ տղան:
Հասկացա, որ ճանաչում ա ինձ: Սև երկար մազեր ուներ, սուրոտ դունչ: Աղոտ հիշեցի, որ փոքր ժամանակ տեսել եմ, երևի մեր բակից ա:
Հեռախոսս շուտ հանեցի ու զանգեցի պապիկիս, պապիկս պատասխանեց, ասեցի, որ հարցեր չտա ու շուտ իջնի բակ, ինձ մի տղա անհանգստացնում ա:
Մեկ էլ էդ տղան ասեց.
-Օօօօ, Աշոտ պապիկն ա՞, բարևի իմ կոմից:
-Հեսա կգա, ինքդ էլ կբարևս,-պատասխանեցի:
Հանկարծ էդ անասունը դուռը բացեց, ոտքից գլուխ ինձ լկտի հայացքով նայեց ու ասեց.
-Հա լաաավ, արի հետս:
Հետո երկու ձեռքով բռնեց կրծքերս, ես նրան հրեցի ու հետ գնացի, շորերս հավաքեց բռի մեջ, հետո վզիցս բռնեց ու ուզում էր մտցներ ավտոն,ես բռնեցի դռնից ու նորից իրան հրեցի: Տեսավ, որ չի կարում մտցնի ավտոն, նստեց ու արագ քշելով գնաց: Նայեցի ավտոյին, որ համարները հիշեմ, բայց առանց համար էր: Մենակ էն եմ հիշում, որ մոխրագույն ջիպ էր, ապակուն գրված՝ 2007 ու հեռախոսի համար, որը վատ ձեռագրով էր գրված, չհասցրի հիշեմ: Մեկ էլ էն եմ հիշում, որ դրա գնալուց հետո նկատեցի, որ քիչ հեռու 6-7 հոգի կանգնած նայում էին (ոնցոր կինո նայեյին)>>:
Հիմա ես կշարունակեմ ու կպատմեմ, թե ինչ ա եղել հետո: 2 ժամ չանցած մի քանի դուռ թակելուց հետո մերոնք գտնում են դրան. Պարզվում ա՝ հարևանա ա, ինքն էլ ամուսնացած (չեմ ուզում ասեմ՝ տղամարդ):
Հետո էդ զզվանքը գալիս ծնկաչոք ներողություն ա խնդրում մերոնցից, իսկ հետո արդարանում ա իբր չի իմացել, որ Աշոտի թոռնիկն ա ու նենց չի եղել, ոնց աղջիկս ա պատմում: Հետո ասում ա, որ չէր հավատում, թե աղջիկս էդ ամենը կպատմի ինչոր մեկին (էլ չգիտեր էդ անասունը, որ իր արածի մասին բոլորն են իմանալու):
Մի բան էլ. Դրա քույրն աղջկաս ասել ա՝ անբարոյական (բառը փոխած), հարևաններից մեկին ասել ա՝ դրա հագածը տեսե՞լ եք, ինքը տոն ա տվել ախպորս, որ տենց բան անի:
Կրկնում եմ՝ էս ամենը նրանք ասել են ներողություն խնդրելուց հետո:
Մտածեցի, որ էդ պահին խմած ա եղել, հարցրի աղջկաս, ասեց՝ չէ, լրիվ նորմալ էր, խմած չէր:
Ես փառք եմ տալիս Աստծուն, որ աղջիկս կարողացել ա դիմադրել ու թույլչի տվել, որ էդ տականքն իրեն գցի մեքենան ու տանի, բայց…
Ենթադրենք աղջիկս չէր կարողանում դիմադրել, ու էդ տականքը տանումէր մեքենայով: Պարզ ա չէ՞ ուր էր տանելու ու ինչ էր անելու: Իսկ դրանից հետո ի՞նչ էր անելու: Սպանելու՞ էր աղջկաս, որ հետքերը մաքրի: Էս հարցերի պատասխանները ես շատ եմ ուզում իմանալ:
19 տարեկան երեխա ա, նոր ա կյանք մտել, ու սենց բան ա կատարվում հետը: Էմոցիոնալ աղջիկ ա, սրտին շատ մոտ ա ընդունել կատարվածը, վախեցել ա, ծանր ա տանում, զզվում ա տղամարդկանցից… ու էս ամենը մի հատ անասունի պատճառով, ով մտածում ա, թե իրեն ամեն ինչ կարելի ա, որ ինքը չի պատժվելու, որ Հայաստանն իր սեփականությունն ա, էնտեղ ապրողներն էլ իր ստրուկները, որ ինչ ուզի անի հետները:
Հասկանում եմ, որ կարդացողներից ոմանք կասեն, թե ինչի՞ համար եմ սենց պատմություն սարքում, եղածը մեծ բան չի: Նախապես պատասխանում եմ տենց ասողներին: Իսկ եթե ձեր աղջկա հետ նման բան անեին, դուք ի՞նչ կանեիք, սուս ու փուս կնստեիք հա՞:
Ես մայր եմ, իմ բալիկին ցանկացել են բռնաբարել, հասկանու՞մ եք… ես էլ հազարավոր կիլոմետրեր հեռու եմ: Տեղս չեմ գտնում, սիրտս կտոր կտոր ա լինում, ամբողջ ներսս տակնուվրա ա եղել, չեմ կարողանում հանգիստ ապրել, շնչել, էդ ամենը գլխիցս դուրս չի գալիս, խեղդվում եմ:
Միակ բանը, որ կարող եմ անել, էս ամենը ֆեյսբուքով գրելն ա: Որ Հայաստանում ապրող մարդիկ իմանան, թե ինչ ա կատարվում մեր հայրենիքում, ուր միշտ հոգատար են վերաբերվել երեխաներին, հատկապես աղջիկներին:
Ուզում եմ, որ աղջիկներն ավելի ուշադիր լինեն, իսկ տղաները (նորմալ տղաները) պաշտպանեն աղջիկներին տենց տականքներից, ոչ թե կանգնեն ու նայեն:
Վերջում դիմում եմ աղջկաս… սիրտս, արևս, կյանքս, մի չարացի բոլոր տղաների վրա, մի անասունի պատճառով բոլորից մի հիասթափվի: Լիքը լավ տղաներ կան աշխարհում, որոնցից մեկը հաստատ երջանկացնելու ա քեզ… կներես ինձ»:
