Մի՛ տխրիր, մի՛ արտասվիր, ուժ գտիր մեջդ ու հեռացիր այն նախկին ռեժիմից, որին սատարել ես․ Հուզիչ նամակ՝ Արփինե Հովհաննիսյանին

Մի՛ տխրիր, մի՛ արտասվիր, ուժ գտիր մեջդ ու հեռացիր այն նախկին ռեժիմից, որին սատարել ես․ Հուզիչ նամակ՝ Արփինե Հովհաննիսյանին

Հայաստանում տեղի ունեցած հեղափոխությունն ազդել է ոչ միայն քաղաքական դաշտի վրա, այլև, որ ցավալի է, նաև մարդկային հարաբերությունների: Օրեր առաջ ՀՀ ԱԺ փոխխոսնակ Արփինե Հովհաննիսյանը հայտարարությամբ հանդես եկավ, նշելով, որ պատրաստվում է դատի տալ բոլոր նրանց, ովքեր կվիրավորեն իրեն: Ի դեպ, Հովհաննիսյանը դատի կտա նաև այն բոլոր լրատվամիջոցներին, որոնց հրապարակումների մեկնաբանություններում օգտատերերը կվիրավորեն Հովհաննիսյանին:

Այն, ինչ ցանկանում եմ ասել այս տողերով, հավատացնում եմ՝ դժվար է ինձ համար: Դժվարությունն ունի իր սուբյեկտիվ պատճառը: Սիրելի՛ ընթերցող, ես Արփինե Հովհաննիսյանի ուսանողն եմ, ավելին՝ ուսանելու տարիներից հետո ոչ միայն եղել եմ նրա նախկին ուսանողը, այլ նաև ընկերն ու մտերիմը: Մենք մտերիմ ենք եղել թե՛ Սերժի օրոք, թե՛ Նիկոլի, հույս ունեմ՝ ընկերներ կլինենք նաև հետագայում եկող այլ համակարգի օրոք: Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում մեզ սովորեցնում էին լրագրության ժանրեր, որոնցից մեկը շատ հազվադեպ է կիրառվում: Այդ ժանրը կոչվում է լրագրողական նամակ: Կարող եք սա համարել հենց այդպիսին:

Սիրելի Արփինե, հարգելի ընկեր Հովհաննիսյան, ծանր է ինձ համար տեսնել այն ամենը, ինչ կատարվում է քո անձի շուրջ: Ծանր է, որովհետև քեզ օգնել չեմ կարողանում, իսկ ընկերներն իրար օգնելու պարտավորություն ունեն: Եթե կարողանայի քեզ օգնել այս ծանր ու դժվարին ճանապարհին, այս աստիճան տխրություն երբեք չէի ունենա: Հիմա խոսենք այն մասին, թե ինչո՛ւ է ստեղծվել նման իրավիճակ:

Պատճառը շատ պարզ է ու տեսանելի: Այն ուժը, որի մասնիկ եք դուք, դարձել է ամպ, գորշ ու կարկտաբեր ամպ երկնքի ու ժողովրդի միջև: Ժողովուրդը՝ քեզ ու ինձ նման հարյուր հազարավոր մարդիկ, ուզում են նայել պարզ ու կապույտ երկնքին, բայց նրանց խանգարում է նախորդ այն համակարգը, որի մասնիկն եք նաև դուք:

Իսկ ի՛նչ են անում ամպը՝ պրակտիկայում: Հակակարկտային կայանքներով ցրում են, որ կարկուտ չգա իրենց գլխին, իրենց բերք ու տանիքին: Իսկ ամպը ցրվելու է, սա վստահաբար եմ ասում, եթե, իհարկե, քո կուսակցության ղեկավարը կարկուտ չբերի ազգի գլխին: Կարկուտ բերելուց հետո էլ ամպը կցրվի, բայց վնասված բերքն ու տանիքները, քանդված տները կմնան պատմության մեջ որպես դավաճանություն:

Տարիներ շարունակ բոլորը խոսել են անարդարության, բանդիտիզմի, թայֆայության, ընտրակեղծիքների, կոռուպցիայի ու գողապետության մասին: Ու ձեր համակարգը, որ ղեկավարում էր երկիրը, երբեք չցանկացավ հանել երկիրն այս վիճակից, ավելին՝ ձեր համակարգն անձամբ էր հովանավորում այդ իրավիճակն ու մնում ցավին անտեղյակ, դավին՝ անտարբեր: Ու մի օր էլ պատահեց այն, որ մի ամբողջ ժողովուրդ ոտքի ելավ և որոշեց ցրել այդ համակարգը: Մենք՝ ես, դուք, ձեր շատ կուսակից ընկերներ ու մի ամբողջ ժողովուրդ գերին ենք այս իրավիճակի: Ստացվել է այնպես, որ կա երկունք, բայց չկա ծնունդ, կա իրավիճակ, բայց չկա լիցքաթափում:

Սա ամենասարսափելի իրավիճակն է: Անորոշ ու տաղտկալի իրավիճակ: Ու այս ամենի ֆոնին դուք՝ հանուն Սերժ Սարգսյանի և նրա մի քանի մերձավորների, ինքներդ ձեզ դնում եք ցավի ու դավի տակ, չգիտակցելով, որ գործ ունեք եսասեր առաջնորդի հետ, ով հեռացավ անաղմուկ, հեռացավ ու ձեզ մղեց առաջին բերան: Մի՞թե դժվար է հասկանալ, որ ձեր շախմատիստը ձեզ «ժերտվա» է տալիս: Եթե պետք էր պայքարեր, թող չգնար, իսկ եթե գնացել է, հարց տվեք Ձեզ՝ ինչո՞ւ, հանուն ո՞ւմ եք դուք մնացել:

Չե՞ք ուզում պարտվել: Մի՛ պարտվեք, ես դեմ եմ պարտություններին, ես պարտվել եմ, բազմիցս եմ պարտվել ու գիտեմ պարտության ցավը: Մի՛ պարտվեք, Արփինե՛, հաղթե՛ք, ընկե՛րս, թողե՛ք դաշտն ու տարեք փայլուն հաղթանակ: Վերացել է այն էպոխան, որի մասնիկն եք եղել դուք, ու ձեր մնալը պարտություն է, հեռանալը՝ հաղթանակ: Մի՛ զոհեք ձեզ հանուն Սերժի, մի՛ զոհեք ձեզ հանուն նախկին քրաօլիգարխիկ ռեժիմի: Հաղթե՛ք հեռանալով, վերցրե՛ք դադար ու հետ վերադարձեք, նոր ուժով, նոր գաղափարով եկեք առաջ:

Դու չես թալանել, դու չես կեղեքել, դու չես եղել ո՛չ Սաշիկ, ո՛չ Մանվել, ոչ էլ ուրիշ մի վատը: Դու եղել ես ու կաս մեկը, որ պետական այր է, ու կարող ես վաղն էլ ծառայել մեր պետությանը: Խնդրում եմ, ընկե՛րս, ների՛ր ինձ հանդգնությանս և ճշմարտությունն այսպես բաց և շիտակ ասելու համար:

Քեզ խնդրում եմ՝ նայի՛ր ապագային, առանց նախկին Հայաստանի քո մասնակցության անցյալը հիշելով, փոխի՛ր ամեն ինչ, օգնի՛ր նորերին, վստահ եմ՝ նրանք քո խելքի և իմաստության կարիքը եթե ոչ այսօր, վաղն ունենալու են, օգնի՛ր նրանց կառուցելու մեր նոր Հայաստանը, իմ և ձեր երազանքների այն Հայաստանը, որը նախորդ ռեժիմները սպանել են: Մի՛ տխրիր այն բանի համար, որ քեզ հայհոյում են: Դա արժեք չունի:

Հայհոյանքը անպարկեշտության մարմնավորումն է, սակայն հասկացիր նրանց՝ նրանք մեղավոր չեն, որ դու պաշտպանում ես այդ համակարգին: Մի՛ վախեցիր հայհոյանքներից, բումերանգի էֆեկտ գոյություն ունի, մի օր էլ նրանց են հայհոյելու: Մի՛ տխրիր, մի՛ արտասվիր, գործի՛ր: Ո՛ւժ գտիր մեջդ ու հեռացի՛ր՝ հաղթելով ինքդ քեզ ու այն նախկին ռեժիմը, որին սատարել ես: Ստեղծի՛ր նոր ուժ, նոր գաղափար ու իմաստավորի՛ր այն, ինչ ունես: Քեզ համբերություն եմ մաղթում, ուժ ու տոկունություն առաջիկա բոլոր ձեռնարկումներիդ մեջ:

Ների՛ր, որ ասում եմ այն, ինչն իմ կարծիքով ճշմարտություն է: Ների՛ր ճշմարտությունն այսպես պարզ ու թափանցիկ ասելու համար: Հավատա՛՝ հաղթական հեռանալուց հետո սպառնալիք-մեկնաբանությունը կդադարի սպառնալիք լինելուց:

Լա՛վ եղիր․․․