Ինչ երազանքներ ունեին ծնողները, որոնք մի քանի տարի առաջ նույնպես երջանիկ էին․ «Հրապարակ»
Ինչ երազանքներ ունեին ծնողները, որոնք մի քանի տարի առաջ նույնպես երջանիկ էին
Hraparak.am-ը գրում է․ Նայում եմ այս երջանիկ նկարը ու մտածում՝ ի՜նչ երազանքներ ունեին ծնողները։ Նկարվել են 2017 թվականի մարտ ամսին։ Նկարը նայելուց կպատկերացնե՞ք, որ յոթ տարի հետո երկու եղբայրներից փոքրը կգնա բանակ՝ մանկության մեջ թաթախված, ցողված մանկության ջրով։
Անհնարին է նման նկար նայելուց չպատկերացնել այն հազարավոր գրեթե մանկահասակ զոհերի ընտանիքները, որոնք մի քանի տարի առաջ նույնպես երջանիկ էին։ Նկարն ինձ հենց նոր ուղարկեց զոհված Արշակի մոր դասընկերուհին՝ Մերի Հայրյանը։
Ես ու Մարգարիտան նույն դասարանում ենք սովորել,- գրում է նա։ Նույն բակում ենք մեծացել։ Արշակի հորեղբայրը նույնպես իմ դասարանից էր։ Մեղրիի Ագարակ քաղաքում էինք ապրում՝ մի դրախտավայրում՝ մայրը՝ Մարգարիտա Բոլյանը և հայրը՝ Սերյոժա Սիմոնյանը։
Երջանիկ ընտանիք էր։ Երկու տղա ունեն, Արշակը փոքրն է։ Մայրը չի աշխատում, հայրը աշխատում է պղնձամոլիբդենային կոմբինատում։ Արշակի անունը դրել են պապի անունով։
Ու մի ակնթարթում խաթարվեց այս ամենը։ ԵՄ դիտորդներ, միջազգային հանրություն, հայտարարություններ․․․ Ժամանակին, հիշում եմ, այգու մեջ չուչել (խրտվիլակ) էին դնում, որ վնասակար թռչունները չգային ու կտցահարեին բերքը, սերմը․․․
Մի՞թե մեր սահմաններն այսօր դրանով ենք պահում։ Եթե չուչել չեն, ինչու՞ ԵՄ դիտորդներից մեկը ձայն չի հանում։
Հիշեցնենք, որ մարտի 22-ին՝ ժամը 16:20-ի սահմաններում, Երասխի հատվածում տեղակայված մարտական դիրքում հակառակորդի կրակոցից հրազենային մահացու վիրավորում է ստացել ՊՆ N զորամասի զինծառայող Արշակ Սերյոժայի Սարգսյանը:
