«Երբ սիրահարված ես, ամեն ինչ ավելի գունեղ ես տեսնում». Ժաննա Բուտուլյանի անկեղծ զրույցը սիրո, հիասթափության մասին

«Երբ սիրահարված ես, ամեն ինչ ավելի գունեղ ես տեսնում». Ժաննա Բուտուլյանի անկեղծ զրույցը սիրո, հիասթափության մասին։

«2019-ն ինձ համար կարևոր տարի էր՝ լի թե լավ, թե վատ էմոցիանորով: Բարդ ու շատ բուռն տարի էր». այսպես դերասանուհի Ժաննա Բուտուլյանը բնորոշեց իր 2019-ը՝ նկատելով, որ տարին հաջող էր աշխատանքային ու նոր ընկերներ ձեռք բերելու առումով:

Տարեսկզբին Tert.am Life-ը հանդիպել է Ժաննային ու հետաքրքիր զրույց ունեցել դերասանուհու հետ: 2019-ը նրա համար հեշտ չէր, առաջին մասնագիտությունը՝ հոգեբանությունը, այս տարի ավելի քան պետք էր նրան: Արդյունքում հասկացել է, որ պետք է վերադառնա այդ մասնագիտությանը:

-2019-ը բարդ բնորոշեցիր. ինչպե՞ս է հոգեբան Ժաննան օգնում քեզ, երբ բարդ ժամանակներ ես ապրում:

-Մասնագիտությունս ինձ շատ է օգնում: Հոգեբան Ժաննան այս տարի ձեռք բերեց նոր փորձ՝ ճանաչելով ու բացահայտելով մարդկային նոր տեսակներ, որոնց բախվելու առիթ նախկինում երբեք չէր ունեցել: Ավելի, քան երբևէ սկսել եմ մտածել հոգեբանի աշխատանքով զբաղվելու մասին: Այ, նոր ուսումս կարող եմ համարել լիարժեք:

-Ինչո՞ւ:

-Հաճախ ակնհայտ տեսնում եմ մարդու խնդիրն ու մտածում՝ երանի գիտակցեր, որ այ սա է իրեն խանգարում ապրել: Իրականում շատ դժվար է մարդուն հասկացնել, որ խնդիր ունի, երբ դիպչում ես նշանակետին, դիմադրություն ու կոնֆլիկտ է առաջացնում: Ամենաբարդն ինքդ քո ներս նայելու քաջություն ունենալն է: Երբ դա անում ես, խնդիրը լուծելը դառնում է շատ հեշտ, խնդիրը գիտակցելուց հետո լուծումն ինքնըստինքյան գալիս է:

-Հեշտ է խոսել այլ մարդկանց ուղղորդելու մասին, իսկ ինքդ քո ներս նայելու քաջություն ունե՞ս:

-Չեմ ուզում կրկնել շատ մարդկանց սխալն ու ասել, որ ես ինձ լիարժեք ճանաչում եմ, միշտ ներս եմ նայում, չեմ սխալվում, բայց ես փորձում եմ զբաղվել ինքնավերլուծությամբ: Մասնագիտությունս ինձ օգնում է, որովհետև նախ և առաջ մեզ սովորեցնում են ճանաչել և վերլուծել մեզ:

-Հիմա ի՞նչ ես տեսնում, երբ քո ներս ես նայում:

-Կյանքումս առաջին փուլն է, երբ հետ եմ նայում ու ինչ-որ բաների համար փոշմանում: Երևի, այս պահից է: Կան բաներ, որոնք այլ կերպ կանեի, բայց որպես քրիստոնյա հավատում եմ, որ յուրաքանչյուրս անցնում ենք այն ուղին, որով պիտի անցնենք, և դա է ամենաճիշտ ճանապարհը: Հետագայում երևում է, թե ինչն ինչու եղավ և նույնիսկ քո սխալները սկսում են աշխատել հօգուտ քեզ, սեփական փորձն անգին է:

-Ինչի՞ համար ես ափսոսում:

-Ափսոսում եմ դանդաղ ապրելու համար. շատ բաների, որոնց այսօր եմ հասնում, կարող էի շատ ավելի շուտ հասնել: Մյուս կողմից հասկանում եմ, որ դա գալիս է կյանքի փորձից: Ես այս կետում պիտի հասկանայի այս ամենը: Տեսակով ձեռնարկող չեմ, հաճախ գնում եմ հոսանքով: Դա անում եմ գիտակցաբար, բայց նախաձեռնողականություն չեմ ցուցաբերում: Երևի, մի քիչ պետք էր շտապել:

–Ինձ մոտ տպավորություն է, որ ներքին հակասությունների մեջ ես:

-Ճիշտ նկատեցիր, որ հակասությունների մեջ եմ, բայց այս զրույցի ընթացքում հասկացա, որ այդ հակասությունները բնականոն ընթացք են: Հիմա ինձ մոտ հայացքների պայքարի փուլ է: Որոշել եմ ավելի նախաձեռնող լինել և մասնակցել իմ կյանքին:

–Կյանքիդ ո՞ր փուլից ես ամենից շատ բացակա եղել:

-Վերջին 10 տարում ես իմ կյանքից բացակա եմ եղել (ծիծաղում է, հեղ.)

Որպես կանոն՝ հակասությունների փուլին նախորդում են հիասթափութունները:

-Հիասթափությունները շատ էին: Յուրաքանչյուր հիասթափության մեջ կա մարդու սխալը, հատկապես, իմ: Ես հասկացել եմ, որ պետք է ավելի շատ վստահեմ իմ ներքին ձայնին: Ես միշտ հիասթափվել եմ այն մարդկանցից, որոնցից իրականում սպասել եմ հարված: Միշտ տեսնում եմ ինչի է բերելու տվյալ հարաբերությունը, պետք է սովորես դադար տալ այն ժամանակ, երբ դեռ հարված չի եղել:

–Սիրահարվե՞լ էիր:

-(Ժպտում է, հեղ.) Չեմ ուզում այդ հիասթափությունը կոնկրետ բանի հետ կապել:

-Որքան էլ մարդն ինքնաբավ ու կայացած լինի, անձնական կյանքը շատ կարևոր է: 30 տարեկանից հետո անձնականի մասին մտորումները սկսում են անհանգստացնել ոչ միայն բարեկամներին: Որքանո՞վ է քեզ անհանգստացնում այս հարցը:

– Ինձ անհանգստացնում է հարցը՝ կա՞ արդյոք աշխարհում իմ կեսը: Ես եղել եմ սիրահարված, ինձ թվացել է, որ սիրում եմ, թվացել է, որ նմանություններ ունենք մարդու հետ, բայց երբեք այդ կեսի զգացողությունը չեմ ունեցել: Եթե լիներ այդ զգացողությունը, հարաբերությունները կլինեին երկարատև: Սերը չի կարող անցնել: Եթե մի բան անցնում է, ուրեմն այնքան ուժեղ չի եղել, որ կարողանա մարդկանց իրար կողքի պահել: Հիմա այդ հարցն է հետաքրքիր՝ առհասարակ, կա՞ այդ կեսի գաղափարը, թե, այնուամենայնիվ, պետք է ուղեղով մտածել: Այդ հարցում էլ եմ հակասությունների մեջ:

-Գիտակցել, որ պետք չէ փրկվել հարաբերություններով և վերահսկել զգացմունքները, տարբեր բաներ են: Ստացվո՞ւմ է:

-Երբ սիրահարված ես, ամեն ինչ ավելի գունեղ ես տեսնում, ավելի շատ ես հրաշքներ նկատում, ավելի բարի ես մարդկանց հանդեպ: Միգուցե տվյալ փուլում ավելի խիստ ու ռեալիստ եմ, թեև ես սիրում եմ լինել էմոցիոնալ և բարի: Գուցե դրա պակասն եմ զգում, բայց հասկանում եմ, որ այս պահին դա ավելի ճիշտ է:

Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում։