Դե, չի կպնում «դիզելի գործով» մեղադրանքը մեզ, չի կպնում ու վերջ․ Արմեն Աշոտյան
Դե, չի կպնում «դիզելի գործով» մեղադրանքը մեզ, չի կպնում ու վերջ․ Արմեն Աշոտյան
ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանը իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է․
«Փետրվարի 25-ը ծանր օր էր Փաշինյանի իշխանության համար: Սերժ Սարգսյանի դատավարության մեկնարկը նիկոլական քարոզչության հերթական “ֆուռոռը” դառնալու փոխարեն, վերածվեց թարս աճած կանաչավուն բանջարեղենի:
Իրոք, մի քանի հազարի հասնող աջակիցների բանակը, որն, անկախ եղանակային պայմաններից և պետական համակարգի ճնշումներից, հավաքվել էր այդ օրը դատարանի մոտ, ամենաշառաչյուն ապտակներից մեկն էր մոտ երկու տարի շարունակ “ՀՀԿ-ն մեռել է”, “Սերժի կողքը մարդ չի մնացել”, “ընդդիմությունը պառակտված է”տիպի հակաքարոզչություն իրականացնողների համար:
Ավելին, ներկայացված մեղադրանքն ու բուն քրեական գործի բովանդակությունն այնքան անհեթեթ են, որ ձախողվեց նաև հակակոռուպցիոն շոուի հերթական արարը:
Դե, չի կպնում “դիզելի գործով” մեղադրանքը մեզ, չի կպնում ու վերջ:
Բնական է, որ արձանագրած անհաջողության բացասական էներգիան Նիկոլ Փաշինյանը պետք է պարպեր իր թերթի էջերում, երկնելով հերթական անստորագիր խմբագրականն այն մասին, որ իբր մենք ենք որդեգրել քարոզչական շանտաժի մարտավարությունը, երբ “դիզելի գործի” փոխարեն խոսել ենք Արցախի մասին:
“Ուրիշ թեմա չունեին խոսալու, դրա համար Ղարաբաղից են խոսում” իշխանական պատգամավորների անհեթեթ թեզը (փաստորեն, ըստ իրենց Արցախը թեմա չէ) խամրում է այն հետևողականության կողքին, որ դրսևորում է Փաշինյանը, որպեսզի վերջապես լսի մեզանից “նա հողեր է հանձնում” մեղադրանքը:
Այդ մազոխիստական համառությունն իրոք զարմանալի է, քանզի, նորիղ կրկնեմ, երբեք և ոչ մի հանրապետական չի մեղադրել նրան հողերը հանձնելու մեջ:
Մեր քննադատությունները Արցախի հարցով վերաբերում են բանակցային գործընթացում իր գործած սխալներին, հայ-ադրբեջանական տեղեկատվական պայքարի ձախողումներին, ինքնորոշման իրավունքի հիման վրա կարգավորումը “արդար” լուծումով փոխարինելուն, Վիեննա-Սանկտ Պետերբուրգ-Ժնևը Դուշանբեի վերելակով փոխելուն, Արցախի սուբյեկտայնությունը նվազեցնելուն, միջազգային հարթակներում իր թույլտված բացթողումներին, իր անսահման մեծամտությանն ու հասարակությանը ջանասիրաբար մոլորեցնելու իր գործելաոճին:
Այ սա է նյարդացնացնում իրեն, որովհետև նման առարկայական, փաստարկված և հիմնավոր դաշտում նա պատրաստ չէ կռվել:
Իր համար շատ ավելի հեշտ է դիրքավորվել պարզունակ երկբևեռ սխեմաներում, որոնք ոչ թե խելք են պահանջում, այլ էմոցիա, քան բազմաշերտ և բովանդակային ու բարդ քաղաքական կծիկներում, որոնք քանդելու համար անհրաժեշտ է գիտելիք, համբերություն և ազնվություն, այսինքն այն ամենն, ինչ ինքը չունի:
Մեզ հասնում եմ տեղեկություններ, որ թե ինքը, թե իր արտգործնախարարը նեղ զրույցներում սկսում են սրտնեղել և խոստովանել, որ միջազգային շրջանակների ճնշումը մեծանում է:
Ճնշում, որը մշտապես է եղել, որին մենք մշտապես դիմագրավել ենք, և գուցե որի պատճառով էլ գլոբալ առումով Հայաստանում տեղի ունեցավ իշխանափոխություն:
Սակայն այստեղ կա ևս մի նրբություն. Փաշինյանն այնքան ջանասիրաբար է փորձում լսել մեզանից, որ նա հող հանձնող է, որ ակամայից սկսում են մտածել, որ իր նպատակաը միայն իրականության պրիմիտիվացումը չէ…
Եվ որպես հետգրություն. գալիք հանրաքվեին, եթե այն իհարկե կայանա, “այո”-ի պարտությունը Փաշինյանին ամենաշատն է պետք, որպեսզի վերջապես ցույց տա դրսում, որ այլևս չունի միարժեք սատարում և Արցախի հարցով, մեղմ ասած, ոչ պոպուլյար քայլերի գնալ չի կարող: ԱՅՈ-ի ֆիասկոն կարող է լինել իր իսկ լարած “սուպերլեգիտիմության թակարդից” միակ ելքը:
Նիկոլ, մտածիր ասածիս շուրջ…»։
