Սա աշխատանք է, երբ սերը, միտքը, փոխադարձ զրույցը բերում են այն անփոխարինելի հաճույքին, երբ բաժանման եզրին կանգնած վիճակում նորից գրկախառնվում են մարմինն ու հոգին. Լուիզա Ղամբարյան
Դերասանուհին համաձայն չէ այն կարծիքների հետ, թե սերը ժամանակի ընթացքում մեռնում է և առավել կարևոր է փոխադարձ հարգանքը:
«Ես համաձայն չեմ դրա հետ, քանի որ հարգանքի հիմքում էլ սեր պետք է լինի: Եթե չլինի սեր, չի լինի հարգանք, չի լինի միմյանց հետ շարունակելու, հանուն, որևէ բանի համար միասին ապրելու գաղափար: Գուցե ժամանակի հետ կիրքն է վերափոխվում, գուցե սերն իր դրսևորումներն է փոխում, գուցե հասկանում ես, որ նա այլևս քոնն է ու պայքարդ է թուլանում, բայց այդ ամենը չի նշանակում, որ այլես չես սիրում: Իհարկե, եթե խոսքը գնում է զգացմունքի պահպանման մասին: Անշուշտ լինում են դեպքեր, երբ քեզ թվում է, թե սիրում ես, բայց իրականում հասկանում ես, որ դա միայն քեզ թվում էր: Իսկ սերը այն հարատև ու ուժեղ զգացմունքն է, որը և հեքիաթ է, և շատ իրական: Եթե կա սեր, ուրեմն այն պետք է գնալով շատանա, բայց իհարկե փոխադարձ աշխատանքի շնորհիվ: Ես գտնում եմ, որ սերը տրվում է Աստծուց, բայց այն պիտի պահեն և պահպանեն մարդիկ»,- նկատեց նա:
Սիրո և հարաբերությունների մեջ շատ կարևր է փոխադարձությունը: Թե ինչպե՞ս պետք է ճիշտ մղել այս պայքարն ու երկուսով հասնել երջանկության, Լուիզա Ղամբարյանը կարծում է, որ դա միայն համատեղ մեծ աշխատանքի արդյունքում է հնարավոր:
Նյութի աղբյուրը՝ Life.panorama.am
